Velen hebben de afgelopen maanden mij gevraagd, waarom Bonaire. Het antwoord op deze vraag is simpel: Ik weet het niet. Maar zal proberen het uit te leggen. In Nederland moet zo veel, wordt er veel van je verwacht. Dit is natuurlijk met name zo op je werk, maar toch! Het werken de laatste jaren is veel harder geworden, er moet steeds meer. Ook juist de leuke dingen (en de dingen waar ik goed in ben) verdwijnen. De mens komt steeds minder centraal te staan. Het werk verplaatst zich naar controles, in control zijn en dat soort zaken. Niet mijn ding. Ik hoopte dat dit centraal minder zou zijn, maar helaas. En toen kwam de reorganisatie. Dat betekende nadenken, nieuwe markten aanboren, nieuwe kansen. En jezelf afvragen, wil ik dit nog 15 of 16 jaar doen. Het antwoord is simpel: Nee! Maar wat dan? Een droom die er al heel lang is nastreven? Kan dat zo maar? Mag dat zomaar? Het antwoord is opnieuw simpel: Ja Maar wat zijn de consequenties voor een zekerheidszoeker en controlfreak als ik ben? De consequenties zijn in dit geval vergaand. Als je de stap maakt om te gaan emigreren moet er veel geregeld worden, moet je naar vele zaken op zoek, komen er vele onzekerheden en on top of that Je laat veel achter, met name familie en natuurlijk je vrienden. Ik kan wel zeggen dat dit niet gemakkelijk is, sterker nog dit is héééél moeilijk en doet mij ook wel eens twijfel Maar hier iets samen beginnen met Inge en Jorn is een droom die uitkomt. Wie wil dat nu niet, samen met je dochter en haar vriend in dit paradijs iets beginnen. Het is/wordt een heel avontuur en we zien wel hoe de vlag er over een halfjaar bijhangt. Ik zou het werkelijk nu niet weten. Met alle onzekerheden van het juiste object hier vinden tegen een goede prijs en op de juiste locatie tot aan de zakelijk te regelen zaken in Nederland, mijn werk (??), de verkoop (die niet vlot) van mijn huis etc. Maar Bonaire, ja Bonaire lonkt. Eigenlijk roept het mij al sinds mijn eerste afscheid in november 2009. Toen wist ik wel dat ik eigenlijk hier zou willen zijn, maar ..... ja er waren zoveel maars..... Nu gaan we kijken of deze maars kunnen worden opgelost en in hoeverre deze dan verdwijnen. Wat blijft er over en wat krijgen we terug. Ik ben hier een ander mens, vrolijk, relax, kan en mag mezelf zijn (zo voelt dit); ik zit hier in mijn kracht. Heb hier geen zin om de strijd aan te binden met een ander, maar te genieten van de ander. Geniet van de maximum snelheid van 60km per uur op de wegen. Niemand lijkt haast te hebben, sterker nog niemand heeft haast. Behalve soms een verdwaalde toerist en een niet geacclamatiseerde inwoner. (dit zou ik natuurlijk ook kunnen worden, dat vrag ik mij af, maar ik denk het niet) Maar wat ik hier nu mis de afgelopen 5 weken is mijn werk. Niet het soort werk waar ik het over had, maar gewoon aan de slag gaan met de dingen die ik leuk vind, waar ik goed in ben, waar ik in mijn kracht zit. Dat merk ik als ik nu met mensen praat en hen probeer te interesseren voor onze B&B. Ik merk dat dit gemakkelijk is, omdat ik ben wie ik ben. Kortom ik zit hier weer in mijn kracht. Dit is leuk. dit is genieten. Maar Nederland, ja wat laat ik achter. Heel veel, ja heel veel. Vooral familie en vrienden zoals gezegd en wat meer? Niets, nee ik laat verder niets achter. Ook hier gaat het om de mens en het gezicht erachter. De andere zaken zijn niet (meer) belangrijk. Een groot huis, een mooie auto, dure kleding. Alles kan anders. Dit is een uitlaat klep van mijzelf en van de cultuur waar ik/we in leven. Ik hoop niet dat ik nu mensen kwets, maar dat is hoe ik het voel. Ik hoop dat als deze droom, mijn droom, uitkomt de familie en vrienden blijven en blijven komen en dat ik hen kan opzoeken en jullie hierheen komen, al is het maar voor één keer, dat dit gevoel blijft zoals het is. Want dat ga ik anders missen. De contacten zullen verder doorgaan, maar zullen veranderen: mail, sms, andere tekstberichtjes en skype. De knuffel en een dikke kus is er niet bij. Dus daarom Bonaire: Mijn droom invulling geven, gevolg geven aan mijn eigen gevoel, mijn hart volgen en genieten van alle mooie jaren die nog gaan komen. Ik hoop dat jullie dit begrijpen en ik weet dat jullie dit mij allemaal gunnen. En ik begrijp dat er voor jullie ook die maar is, die maar .... van waarom zover weg. Dan toch maar een dikke knuffel voor iedereen en wie weet een reactie achteraf